Kambodżę chętnie odwiedzają turyści, których określić można mianem „typowi”, czyli zainteresowani przede wszystkim zabytkami i rozrywkami oraz – coraz częściej – tzw. turyści „ekologiczni”, którzy spędzają urlop w sposób zaangażowany, świadomy i aktywny, włączając się w życie lokalnych społeczności i nie szkodząc przyrodzie.
Snucie opowieści jest jedną z najstarszych form rozrywki i edukacji na świecie. Także naród khmerski posiada w swoim dorobku kulturowym mnóstwo bajek, legend i opowiadań, które przekazywane z ust do ust i z pokolenia na pokolenie zawierają ludowe mądrości, doświadczenia i wartości, przestrzegają, doradzają i uczą właściwego postępowania.
W Kambodży znajduje się jedyna na świecie rzeka, która dwa razy do roku zmienia swój bieg i płynie od ujścia do źródeł. Jest to zjawisko wyjątkowe i niepowtarzalne w świecie przyrody.
W ramach zakrojonej na szeroką skalę walki z malarią Kambodża w 2011 roku rozdzieliła w najbardziej zagrożonych regionach ok. 2,7 mln moskitier.
Rozmawiając z mieszkańcami Kambodży warto pamiętać o zróżnicowaniu tutejszego języka i jego stylów, aby przypadkiem nikogo nie obrazić i nie wprawić naszego rozmówcy (a przy okazji i siebie) w zakłopotanie.
Królowie Angkoru budowali świątynie jako „góry świątynne” albo piramidy. Jest to symboliczne wyobrażenie kosmicznej góry Meru z mitologii buddyjskiej i hinduistycznej.
Język khmerski jest językiem izolującym (podobnie jak np. chiński klasyczny) tzn., że zamiast typowej gramatyki (np. końcówek) równorzędną rolę pełni pozycja danego wyrazu w zdaniu, np. ខ្ញុំនិស្សិត /kɲom nihsət/*, czyli „ja–student” oraz និស្សិតខ្ញុំ /nihsət kɲom/, czyli „mój student”.
Dwa najbardziej znane khmerskie produkty: cukier palmowy i pieprz, otrzymały w Unii Europejskiej oficjalny status „Geografical Indicator”.
Podczas zwiedzania zabytków Angkoru może nasunąć się nam pytanie: dlaczego tu jest tyle świątyń? Czyżby w królestwie Khmerów mieszkali sami mnisi?
Język khmerski należy do grupy języków mon–khmerskich, która to wchodzi w skład rodziny języków austroazjatyckich, podobnie jak: język wietnamski, czamski, języki nikobarskie czy też mundajskie oraz inne mniejsze języki.
Ibisy białoszyje uważane były za gatunek, który praktycznie zniknął z powierzchni ziemi. A tymczasem w Kambodży odkryto niewielką kolonię tych rzadkich ptaków.
W samym Angkor Wat znajduje się ponad 1800 płaskorzeźb wykonanych w piaskowcu, które przedstawiają tajemnicze kobiety-tancerki.
Wyobraźcie sobie język zawierający 3500 słów. Wyobraźcie sobie, że każde pojedyncze słowo jest zastąpione gestem i te delikatne układy dłoni i rąk opowiadają historie o radości i cierpieniu, o wojnie i miłości, o powstaniu świata i pięknie przyrody…
Na początku do palmy przywiązuje się długą bambusową żerdź i po niej można wejść na wierzchołek, zupełnie jak po drabinie. Nie jest to zbyt wygodne, a i palma zaczyna kołysać się na wietrze…
Niemal wszystkie świątynie wznoszone przez khmerskich architektów kierowane były swoim wejściem głównym w kierunku wschodnim, wyjatek stanowi Angkor Wat.
Na przeróżnych międzynarodowych mistrzostwach rzadko słychać o reprezentantach Kambodży, nie znaczy to jednak, że zamiłowanie do sportu jest tu nieobecne.
W Kambodży spotkać możemy tańczące po niebie latawce o przedziwnych kształtach, którym wtóruje tajemnicza, smutna melodia, dochodząca wprost z przetworzy.
Angkor Wat znaczy tyle co „świątynne miasto”. Nazwa ta doskonale określa potężny kompleks budowli z ulokowaną centralnie świątynią – symbolem boskiej mocy króla.
Kilka kilometrów na północ od świątyni Banteay Srei znajduje się niezwykle tajemnicze miejsce, którego centrum stanowi wartki strumień płynący wśród płaskorzeźbionych skał.
Architektura świątyń Angkoru symbolizuje mityczną górę bogów – Meru. Tylko gdzie znajduje się pierwowzór tych budowli?
Chyba każdemu znana jest charakterystyczna sylwetka z pięcioma wieżami, z których – z każdej perspektywy – widać przynamniej trzy?
O dawnym Imperium Khmerów dyskutować można bez końca. Jest wiele aspektów, w ktorych rozważać można temat cywilizacyjnych osiągnięć Angkoru. Ostatnio naukowcy z Sindney zaproponowali nam kolejną jego odsłonę, jako największego miasta epoki przedindustrialnej.
W porze deszczowej, kiedy lasy wzdłuż jeziora Tonle Sap pogrążają się w wodzie, rodziny rybaków opuszczają swoje wioski, udając się na połów…
Według zaleceń UNESCO w rejonie świątyń Angkoru nie wolno budować żadnych hoteli ani pensjonatów. Gdzie więc nocują turyści zwiedzający te najbardziej znane zabytki Kambodży?
Burza od wieków przerażała, a zarazem fascynowała mieszkańców wszystkich zakątków globu ziemskiego. Nie bez przyczyny narodził się gromowładny Zeus czy słowiański Perun.
Mieszkańcy Kambodży nierzadko zadziwiają turystów swoimi środkami transportu. Zapakowane pod nieboskłon motocykle i skutery są już wręcz wizytówką Azji. Odwracając wzrok od ulicy ku zbiornikom wodnym, również możemy się nieco zdziwić...
Poprzez analizę słojów drzew, uczeni są w stanie określilć, w jakich okresach dziejów danego kraju występowały długotrwałe susze albo ekstremalne deszcze monsunowe.
Około 12 km na zachód od miasta Battambang w Kambodży znajduje się kilka wzgórz o dziwnych nazwach: Phnom Sampoev, Phnom Kroper, Phnom Trung Morn, Phnom Prung Tea czy Phnom Rumsay Sork.
Na całym świecie spotkać można ludzi uważających pająki, karaluchy i larwy owadów za prawdziwe przysmaki. Praktyka spożywania owadów nosi nazwę entomofagii i wywodzi się z greckiego: éntomos (owad) i phageín ( jeść).
Eksperci szacują, że ilość tygrysów żyjących na wolności wynosi obecnie zaledwie 3200 sztuk. Przed 50 laty było ich w Azji ponad 50 000. W ciągu następnych 12 lat liczebność tych drapieżników powinna się podwoić.
Mury jednej z angkorskich świątyń – Ta Prohm, zdobią wizerunki niezwykłych zwierząt o potężnym ciele, długim ogonie i płytach pokrywających grzbiet... czy w starożytnej Kambodży żyły dinozaury?
Era buddyjska określana symbolem B.E. rozpoczyna się od daty śmierci (a raczej osiagnięcia stanu nirvany) przez Buddę w 544 roku p.n.e.
Baphuon, druga co do wielkości – po Angkor Wat – świątynia Angkoru, po prawie 1000 latach od wybudowania, została wzniesiona na nowo. Trzystopniową świątynię poświęconą bogu Śiwie kazał zbudować w XI wieku król Udayadityavarman II (panował w latach 1050-1066) w centrum ówczesnej stolicy Yasodhapura.